Σύμφωνα με τον Otto Rank (1924), η γέννα για το ίδιο το βρέφος είναι ένα οδυνηρό, δυσάρεστο γεγονός, ένα «τραύμα».
Όταν το βρέφος έρχεται στη ζωή, στον έξω κόσμο οι συνθήκες που βιώνει είναι τραυματικές, αφού εγκαταλείπει την ασφάλεια και τη στοργή που νιώθει στη κοιλιά της μητέρας.
Ερχόμενο λοιπόν στον κόσμο βιώνει αισθήματα πείνας, κρύου, πρωτοφανείς αισθήσεις όπου του προκαλούν στρες και φόβο.
Αυτές τις πρώτες τραυματικές εμπειρίες του βρέφους, καλείται το πρόσωπο φροντίδας, η μητέρα να καταλαγιάσει όλα αυτά τα δυσάρεστα συναισθήματα και να ικανοποιήσει τις βιολογικές του ανάγκες.
Δείτε επίσης: 7 χρυσοί κανόνες ηρεμίας, που θα αλλάξουν τη ζωή σου
Το βρέφος τις πρώτες εβδομάδες της ζωής του βρίσκεται σε εξαιρετικά μεγάλη σύγχυση, όπου καλείται να διαφοροποιήσει τον εαυτό του με τον έξω κόσμο.
Δηλαδή με τη σωματική επαφή της μητέρας και με τη βλεμματική επαφή αρχίζει να κατανοεί τα όρια μεταξύ του ίδιου και της μητέρας και να αντιλαμβάνεται, ότι είναι ξεχωριστές οντότητες.
Σύμφωνα με το ψυχαναλυτικό μοντέλο, στο πρώτο έτος ζωής του βρέφους, διαμορφώνονται οι πρώιμες βάσεις ναρκισσισμού και θέτονται οι βάσεις της ταυτότητας του βρέφους, όπου δημιουργούνται μέσα από τη σχέση με το πρόσωπο φροντίδας, που συνήθως είναι η μητέρα. Σύμφωνα με τον Winnicott (1960), μια καλή μητέρα είναι εκεί και καλύπτει επαρκώς τις ανάγκες του βρέφους, έτσι δημιουργείται ένας ασφαλής δεσμός.
Με την αγκαλιά της μητέρας το βρέφος σταδιακά αρχίζει να ξεχωρίζει τον εαυτό του από τη μητέρα και δημιουργεί την πρώτη του σχέση με το πρόσωπο φροντίδας, αυτού του είδους η σχέση θα είναι καθοριστική για τις μελλοντικές του σχέσεις στην ενήλικη ζωή.
Στη συνέχεια, είναι πολύ σημαντικό, το πώς η μητέρα θα παρουσιάσει στο βρέφος τον πατέρα. Η διαδικασία αυτή είναι απαραίτητη να συμβεί αφού η παρουσία του πατέρα θα βοηθήσει στη συναισθηματική του ανάπτυξη.
Επιπλέον η θεωρία της προσκόλλησης σύμφωνα με το John Bowlby, αναφέρεται στο δεσμό ανάμεσα στο βρέφος με το πρόσωπο φροντίδας. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, η πρωταρχική σχέση της μητέρας με το βρέφος είναι και η πιο σημαντική αφού καθορίζει τις μελλοντικές σχέσεις στην ενήλικη ζωή.
Συνοψίζοντας, η αγκαλιά της μητέρας προς το βρέφος είναι καθοριστικής σημασίας αφού βοηθάει στην ψυχοκινητική ανάπτυξη. Τα βρέφη δεν είναι χειριστικά με το να κλαίνε, απλά είναι ο μόνος τρόπος που μπορούν να επικοινωνήσουν τις ανάγκες του και η ανταπόκριση της μητέρας κατευνάζει το άγχος που νιώθει το βρέφος, εξασφαλίζοντας έτσι έναν ασφαλή δεσμό ανάπτυξης.
Πόλυ Κεφαλά – Ψυχολόγος
Βsc Ψυχολογία, Βsc Επικοινωνία, Μsc Κλινική/ Κοινοτική Ψυχολογία
Γνωσιακή Συμπεριφορική Ψυχοθεραπεία
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook , έλα στην ομάδα μας Woman_m και ακολούθησε μας στο Instagram γιατί το megeia σε πάει παντού!
