Στην Ανατολική Αφρική, φωλιασμένη ανάμεσα στην Ουγκάντα, την Κένυα, τη Ρουάντα, το μικροσκοπικό Μπουρούντι, τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, τη Ζάμπια, το Μαλάουι και τη Μοζαμβίκη, μία καυτή χώρα, η Τανζανία, κουβαλάει στην ιστορία της ολόκληρη την πολυπλοκότητα που φέρνουν μαζί τους όλες οι «νέες» χώρες της Αφρικής.
Αποτέλεσμα της ένωσης δύο διαφορετικών κρατών, της Τανγκανίκας και της Ζανζιβάρης, δύο παλιών γερμανικών και βρετανικών αποικιών, που ανεξαρτητοποιήθηκαν στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 1960, η Τανζανία έγινε ενιαίο κράτος το 1961.
Το όνομα της χώρας έχει προκύψει από τον συνδυασμό των πρώτων γραμμάτων των δύο παραπάνω κρατών. Ταν από την Τανγκανίκα και Ζαν από τη Ζανζιβάρη.
Σήμερα η Τανζανία έχει περίπου 60 εκατομμύρια κατοίκους με μεγαλύτερη πόλη το Nταρ ες Σαλάαμ, ένα αρκετά σύγχρονο μέρος, που βρέχεται από τον Ινδικό Ωκεανό, κάτι που συμβάλει στον μοναδικό του χαρακτήρα. Πρωτεύουσα της χώρας από το 1993 είναι η Ντοντόμα.
Αν και το Νταρ ες Σαλάαμ είναι η μεγαλύτερη πόλη της Τανζανίας, μόλις 5 εκατομμύρια άνθρωποι, από τον γενικό πληθυσμό των 60 εκατομμυρίων, ζει μόνιμα εκεί.
Έλληνας εθελοντής διδάσκει και βοηθάει στην κατασκευή σχολείων στην Τανζανία:
Όπως εξηγεί ο Γιάννης Σλήμαν, Έλληνας εθελοντής που πήρε την απόφαση να ταξιδέψει στη χώρα της ανατολικής Αφρικής αρχικά για να διδάξει αγγλικά στα σχολεία της πόλης Αρούσα και στη συνέχεια για να συνεισφέρει στην ανακατασκευή των δημόσιων δημοτικών σχολείων, «η συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας σε απομακρυσμένες περιοχές στις αχανείς πεδιάδες της χώρας μακριά από τον πολιτισμό και ασχολούνται κυρίως με την καλλιέργεια γης, σε φυτείες μπανάνας, καλαμποκιού, καφέ ή τσαγιού».
Εκεί, ο κορωνοϊός αντιμετωπίζεται σαν μία απλή γρίπη, με τον πρώην πρόεδρο της χώρας, ο οποίος «έφυγε» από τη ζωή τον περασμένο Μάρτιο, να μην παραδέχεται καν την ύπαρξη του ιού.
Πλέον η χώρα έχει γυναίκα πρόεδρο, την πρώτη γυναίκα πρόεδρο στην Τανζανία, ωστόσο, ούτε εκείνη έχει αλλάξει ιδιαίτερα τα μέτρα προστασίας απέναντι στην πανδημία. Αυτή τη στιγμή στην χώρα το μοναδικό σημείο που ο κόσμος φοράει μάσκες είναι τα νοσοκομεία και κάποιες δημόσιες υπηρεσίες, ενώ δεν χρειάζεται να κάνει κάποιος self ή rapid test για οποιαδήποτε δραστηριότητα, εκτός κι αν πρόκειται να ταξιδέψει με αεροπλάνο, όπου ζητείται PCR test 72 ωρών.
O ίδιος περιγράφει τη ζωή των εθελοντών στην Τανζανία
Λέγοντας ότι, καθώς οι περισσότεροι ζουν στις απομακρυσμένες περιοχές μακριά από το κέντρο, τα προβλήματα με τα οποία έρχονται αντιμέτωποι από πολύ νωρίς είναι αρκετά, κάνοντας τους να θέλουν να βοηθήσουν ακόμα περισσότερο σε διαφορετικά πεδία.
Τον ρωτώ για την απόφαση του να ταξιδέψει στην Ανατολική Αφρική και αρχίζει να μου αφηγείται την προσωπική ιστορία του, μία ιστορία που έχει πάντα σαν σταθερό άξονα την ανάγκη για προσφορά και το ενδιαφέρον για τον άνθρωπο απ’ όποιο σημείο του κόσμου κι αν προέρχεται:
«Λόγω καταγωγής (ο πατέρας μου είναι από την Παλαιστίνη) ήμουν από μικρός ευαισθητοποιημένος με το τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο και ιδιαίτερα με λαούς που περνάνε δύσκολα. Επίσης, όσο έμενα Ελλάδα (Ηράκλειο και Αθηνά) συμμετείχα σε διάφορες εθελοντικές δράσεις που αφορούσαν πρόσφυγες και μετανάστες.
Τα παραπάνω σε συνδυασμό με την αγάπη μου για τα ταξίδια και συγκεκριμένα για την Αφρική, την ήπειρο απ’ όπου ξεκίνησε η ανθρωπότητα, με οδήγησαν στο να αναζητήσω δυνατότητες για εθελοντική δράση στην Τανζανία.
Ξεκινώντας εδώ ως δάσκαλος Αγγλικών, διεπίστωσα τις άθλιες συνθήκες στέγασης και υγιεινής κάτω από τις οποίες διεξάγονται τα μαθήματα στο δημόσιο δημοτικό σχολείο στο οποίο εργαζόμουν και έτσι αποφάσισα να τρέξω μια καμπάνια μέσω ίντερνετ ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε κάτι για τα πιο σημαντικά προβλήματα όσο περισσότερων σχολείων μπορούμε στην ευρύτερη περιοχή της Αρούσα.
Όποτε από τον πρώτο μήνα παραμονής μου εδώ κι έπειτα ασχολούμαι αποκλειστικά και μόνο με εργασίες ανακαίνισης (πχ. καθαρισμός, τρίψιμο τοίχων, βάψιμο, στοκάρισμα, χτίσιμο κλπ)».
Έλληνας εθελοντής διδάσκει και βοηθάει στην κατασκευή σχολείων στην Τανζανία
Ωστόσο στην Τανζανία δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι ένα παιδί, που φτάνει στην ηλικία των 6 ετών, θα πάει στο δημοτικό
Καθώς τα παιδιά ασχολούνται από πολύ μικρή ηλικία με τις δουλειές του σπιτιού, αλλά και με την καλλιέργεια γης, είναι απόφαση των γονιών αν θα στείλουν το παιδί τους στο σχολείο. Ακόμα, όμως, και τα παιδιά που τελικά παρακολουθούν μαθήματα στο δημοτικό, όταν γυρίζουν το απόγευμα στο σπίτι θα πρέπει να βοηθήσουν στις δουλειές μέχρι την ώρα του ύπνου:
«Εδώ είναι συχνό φαινόμενο οι οικογένειες να ακολουθούν το μοντέλο των Μασάι. Δηλαδή στις περισσότερες οικογένειες της Τανζανίας ένας άνδρας μπορεί να έχει χωρίσει με τη γυναίκα του και να έχει παντρευτεί ξανά, αποκτώντας πολλά παιδιά και δημιουργώντας νέες οικογένειες.
Δείτε επίσης: Κρυογονική: Η νέα μέθοδος διατήρησης των ανθρώπων για χιλιάδες χρόνια
Οπότε είναι συνηθέστερο σ’ ένα σπίτι να συναντήσει κάποιος μια γυναίκα και πολλά παιδιά, με τον πατέρα να απουσιάζει. Τα παιδιά από πολύ μικρή ηλικία βοηθάνε στις δουλειές του σπιτιού, μαγείρεμα, πλύσιμο, καλλιέργεια γης, πώληση προϊόντων στην αγορά κλπ.
Στην ηλικία των 6 θα αποφασίσει η μητέρα (ή και ο πατέρας αν είναι εκεί) αν το παιδί θα πάει στο δημοτικό.
Τα περισσότερα παιδιά δεν πάνε γιατί πρέπει να συνεχίσουν να βοηθάνε στις δουλειές του σπιτιού και τη δουλειά. Αν πάνε σχολείο τότε συνήθως θα είναι σε δημόσιο δημοτικό σχολείο όπου υπάρχουν συνήθως 600 με 1600 παιδιά, ανάλογα το μέγεθος του χωριού στο οποίο κατοικούν».
Έλληνας εθελοντής διδάσκει και βοηθάει στην κατασκευή σχολείων στην Τανζανία
Ο Γιάννης μάς εξηγεί ότι η συμμετοχή των εθελοντών στη λύση των προβλημάτων στις σχολικές υποδομές και εγκαταστάσεις είναι κάτι περισσότερο από απαραίτητη, αφού η κυβέρνηση δε διαθέτει τα κατάλληλα κονδύλια προκειμένου να αντιμετωπίσει τα συγκεκριμένα, σοβαρά ζητήματα:
«Τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι δάσκαλοι, καθηγητές και μαθητές στα σχολεία είναι κυρίως υγιεινής και στέγασης. Πάνω από το 50% των δημόσιων δημοτικών σχολείων της χώρας δεν έχουν παροχή νερού στις τουαλέτες, με τον κίνδυνο μετάδοσης ασθενειών να είναι αρκετά υψηλός.
Επίσης, τα κτήρια όπου στεγάζονται τα σχολεία είναι αρκετά παλιά, με ετοιμόρροπες στέγες, σπασμένα παράθυρα, κατεστραμμένα δάπεδα, διαλυμένες πόρτες και η κυβέρνηση είναι αδύνατο να παρέχει αρκετά κονδύλια για την ανακατασκευή όλων των σχολείων της χώρας.
Οπότε η πλειοψηφία των δημόσιων σχολείων βασίζεται κυρίως σε ατομικές ή συλλογικές πρωτοβουλίες εθελοντών και άλλων οργανώσεων».
Σε μία μοναδική, υπέροχη συνάντηση ανάμεσα σε ολότελα διαφορετικές κουλτούρες και διαφορετικούς πολιτισμούς, ανάμεσα σε διαφορετικά χαρακτηριστικά στην όψη, αλλά και διαφορετικές συνήθειες πάνω στα πιο απλά πράγματα της καθημερινότητας, τα μικρά παιδιά της Τανζανίας κοιτάζουν τους δυτικούς εθελοντές με μάτια γεμάτα απορίες, αλλά και μία γλυκιά ευγένεια που συνοδεύεται από την αγωνία της ανακάλυψης ενός καινούργιου σύμπαντος:
«Στα παιδιά φαίνονται διαφορετικά τα μαλλιά και το δέρμα ενός λευκού, οπότε θα θελήσουν να τον ακουμπήσουν και να δουν πως είναι από κοντά». Κυρίως στις περιοχές της χώρας που βρίσκονται μακριά από την πρωτεύουσα οι άνθρωποι δεν είναι εξοικειωμένοι με λευκούς επισκέπτες ανάμεσα τους. Κάτι που κάνει τις αντιδράσεις τους να ποικίλουν και να είναι συχνά έντονες:
«Όταν θα βρεθεί εκεί ένας λευκός, το πρώτο πράγμα που θα ακούσει να τον αποκαλούν οι ντόπιοι είναι “muzungu!”, δηλαδή “αυτός που περιπλανιέται”, μία λέξη που τη χρησιμοποιούν για να φωνάξουν κάποιον λευκό.
Οι πιο τολμηροί θα πλησιάσουν και θα θελήσουν να ανταλλάξουν χειραψία, αλλά και μερικές κουβέντες στα Αγγλικά ή και Σουαχίλι. Είναι αρκετά φιλικοί και πολύ πρόθυμοι στο να βοηθήσουν σε οτιδήποτε χρειαστούμε.
Επίσης εκτιμούν βαθύτατα την προσφορά των εθελοντών και κάνουν ό,τι μπορούν για να τους ευχαριστήσουν με απλές χειρονομίες, όπως το να μοιραστούν ένα καλαμπόκι».
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook , έλα στην ομάδα μας Woman_m και ακολούθησε μας στο Instagram γιατί το megeia σε πάει παντού!
