Ο Έλληνας που έχει πάει σε όλες τις χώρες του κόσμου – ο πιο πολυταξιδεμένος άνθρωπος
Ο Μπάμπης Μπίζας είναι ο πιο πολυταξιδεμένος άνθρωπος στον κόσμο. Δεν πρόκειται για υπερβολή, αλλά για πραγματικότητα, καθώς τόσο το βιβλίο Γκίνες, όσο και το National Geographic, του έχουν δώσει αυτόν τον χαρακτηρισμό.
Έχοντας ταξιδέψει σε πάνω 200 χώρες (και συνεχίζει), δικαίως μπορεί να χρησιμοποιεί αυτόν τον τίτλο. Όπως μας λέει:
«Παράταγα τα πάντα και πήγαινα. Δεν περίμενα του χρόνου ή ίσως. Ή τώρα ή ποτέ.
Έχω πάει σε όλα τα μέρη που μπορεί να έχει ο χάρτης και που δεν απαγορεύεται να πας».
Ο Μπάμπης Μπίζας, είναι αυτό που λέμε ταξιδιώτης και όχι τουρίστας. Υπάρχει διαφορά σε αυτούς τους όρους και ο 66χρονος σήμερα κ. Μπίζας, είναι τρανταχτό παράδειγμα του τι σημαίνει να είσαι ταξιδιώτης. Και όχι απλά ένας ταξιδιώτης, αλλά ταξιδιώτης του κόσμου, που εξερευνά ασυνήθιστους προορισμούς.
Άρχισε τα ταξίδια όταν ήταν φοιτητής. Το πρώτο του ταξίδι ήταν στη γειτονική Βουλγαρία και λίγο αργότερα ξεκίνησε το πρώτο του μεγάλο ταξίδι. Είχε σκοπό να λείψει μόλις 15 ημέρες, αλλά τελικά έλειψε από την Ελλάδα 5,5 μήνες!
Ξεκινώντας με ένα σακίδιο στην πλάτη αρχικά, κάνοντας ωτοστόπ και κουβαλώντας μαζί του, τα κουλουράκια της θείας Μαρίας όπως μου ανέφερε χαρακτηριστικά, στη συνέχεια βρέθηκε να δουλεύει ως μούτσος σε πλοίο -κάτι που επέλεξε ο ίδιος για να γυρίσει τον κόσμο και να γνωρίσει νέους πολιτισμούς.
Το συγκεκριμένο ταξίδι των 5,5 μηνών ξεκίνησε από την Τουρκία και αφού διέσχισε την Περσία έφθασε στο Αφγανιστάν και συνέχισε προς τα ανατολικά μέχρι που κατέληξε να γυρνά όλη την Ινδία, το Μπαγκλαντές και την Κεϋλάνη.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, έκανε το χόμπι του δουλειά.
Η αγάπη του για τα ταξίδια και οι εμπειρίες του σε σπάνιους προορισμούς για την εποχή εκείνη, τον έκαναν συνοδό-αρχηγό γκρουπ και στη συνέχεια διευθυντή προγραμματισμού σε μεγάλα τουριστικά γραφεία.
Εκτός από τα συμβατικά, οργάνωνε και πρωτοποριακά ταξίδια, σαν αυτά που του άρεσε να κάνει ο ίδιος. Και απ’ ό,τι φάνηκε δεν ήταν ο μόνος, καθώς δημιουργήθηκε ένας πυρήνας ταξιδιωτών που συμμερίζονταν τον τρόπο που εκείνος αντιλαμβανόταν και πραγματοποιούσε τα πρωτόγνωρα για εκείνη την εποχή ταξίδια, σε μακρινούς και μέχρι τότε «άπιαστους» προορισμούς.
Η πανδημία του κορωνοϊού, δεν τον πτόησε. Με το που επιτράπηκαν τα ταξίδια, άρχισε ξανά να οργανώνει τις επόμενες εξορμήσεις του. Όταν μιλήσαμε, ετοιμαζόταν να πάει στην Αρκτική. Κι ενώ στην Ελλάδα «ψηνόμασταν» από τις υψηλές θερμοκρασίες, εκείνος είχε πακετάρει γαλότσες, μπότες, γούνινα καπέλα κτλ.
Η ιστορία της ζωής του «Έλληνα Μαγγελάνου» και οι περιπέτειες του, μοιάζουν με σενάριο ταινίας.
Σκεφτείτε ότι έχει καταφέρει να πάει σε ένα μέρος, που έχουν πάει μόνο ο Βλαντιμίρ Πούτιν και ο πρίγκιπας Αλβέρτος του Μονακό. Όταν επιστρέφει στην Ελλάδα, τον περιμένει η σύζυγός του, την οποία τη λένε Πηνελόπη – ίσως όχι τυχαία, όπως λέει αστειευόμενος.
Δείτε επίσης: Οι Times προτείνουν 5 ελληνικά νησιά για διακοπές όλο το χρόνο
Μιλούσαμε δυο ώρες σχεδόν και πάλι ένιωθα ότι δεν μου έφτασε ο χρόνος. Θα μπορούσα να τον ακούω με τις ώρες να με ταξιδεύει νοερά στα μέρη που έχει πάει, παίρνοντας μια μικρή γεύση κι εγώ.
Ακούγοντάς τον, νιώθεις την ανάγκη να προγραμματίσεις το επόμενο ταξίδι σου όσο πιο σύντομα μπορείς, γιατί συνειδητοποιείς ότι τελικά είμαστε πολύ μικροί και δεν έχουμε δει τίποτα σχεδόν από τον πανέμορφο αυτό πλανήτη που ονομάζεται Γη και από τους υπέροχους ανθρώπους που κατοικούν σε αυτόν.
«Το ταξίδι είναι σαν ένα βιβλίο. Όποιος δεν έχει ταξιδέψει, είναι σαν να έχει δει μόνο το εξώφυλλο του», εξηγεί ο κ. Μπίζας μιλώντας στο iefimerida.
Ο Μπάμπης Μπίζας, είναι ένας σύγχονος Φιλέας Φογκ, όπως τον έχουν χαρακτηρίσει πολλοί. Γεννήθηκε το 1954 στην Άρτα. Μιλάει 4 γλώσσες, έχει γράψει τρία βιβλία κι έχει σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, καθώς και στο τμήμα Σλαβικών Σπουδών, στο Ινστιτούτο Βαλκανικών Σπουδών στη Θεσσαλονίκη.
Πώς ξεκινήσατε να κάνετε ταξίδια; Ποια ήταν η πρώτη χώρα που επισκεφθήκατε, και σε ποια ηλικία;
Ταξίδια ξεκίνησα να κάνω όταν ήμουν φοιτητής, γύρω στα 22. Άρχισα από τα κοντινά μέχρι να ξεθαρρέψω. Πήγα Βουλγαρία, Ρουμανία, Τουρκία και Γιουγκοσλαβία. Μέχρι εκεί μπορούσες να φτάσεις με τα οικονομικά ενός φοιτητή. Αυτές είναι οι πρώτες χώρες που επισκέφθηκα. Κυριολεκτικά η πρώτη, είναι η Βουλγαρία, λόγω γειτνίασης.
Ήμουν στη Θεσσαλονίκη τότε, σπούδαζα στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, άσχετα αν δεν το άσκησα ποτέ αυτό το επάγγελμα. Και μετά όταν ξεθάρρεψα, άρχισα να κάνω μακρινά ταξίδια στην Ευρώπη, του τύπου, πέντε εβδομάδες με σακίδιο στην πλάτη, με λιγοστά χρήματα.
Πήγα στο Βόρειο Ακρωτήριο με ωτοστόπ -μπήκα και λίγο λαθρεπιβάτης από εδώ κι από εκεί, όπου με σήκωνε -και μετά πήγα στην Πορτογαλία, οπότε έκανα όλη τη Βόρεια και όλη τη Δυτική Ευρώπη.
Είχα πάει ήδη αρκετά στην Ανατολική Ευρώπη -πλην Ρωσίας όμως -γιατί ήταν εύκολη στις βίζες, οπότε αυτά τα εξάντλησα γρήγορα. Η Ρωσία που ήθελε διαδικασίες, μου έφαγε λίγο παραπάνω χρόνο. Αυτό είναι το σκηνικό των δύο πρώτων ετών.
Όταν σπούδαζα στην Πάντειο, σπούδαζα ταυτόχρονα και βαλκανικές γλώσσες στη Θεσσαλονίκη στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, γιατί πάντα με συνάρπαζαν οι γλώσσες. Εκεί, άκουγα τους Θεσσαλονικείς συνομήλικους μου, που λέγανε για ταξίδια που έκαναν άλλοι και κανόνιζαν να πάνε την επόμενη χρονιά και οι ίδιοι, και είπα από μέσα μου “γιατί να περιμένω του χρόνου και να μην πάω τώρα”;
Οπότε σε 48 ώρες φόρτωσα το σακίδιο μου, με ό,τι είχα, πήρα και τα κουλουράκια της θείας Μαρίας, από το Πέτα στην Άρτα που είχα πάει επίσκεψη, και επί έξι μέρες ταξίδευα χωρίς διάλειμμα και έφτασα στο Αφγανιστάν. Διέσχισα όλη την Τουρκία, όλη την Περσία και στη συνέχεια μπήκα στο Αφγανιστάν.
Όταν μέτρησα και είδα ότι έκανα μόνο έξι μέρες για να φτάσω, είδα ότι έχω πολύ χρόνο μπροστά μου και άρα είπα ότι μπορώ να πάω και παραπέρα. Και το λίγο παραπέρα κατέληξε 5,5 μήνες με ταξίδι σε όλη την Ινδία, στο Νεπάλ, στο Μπαγκλαντές και στην Κεϋλάνη.
Στην Κεϋλάνη πια, με είχε συνεπάρει η περιπλάνηση στον κόσμο – είχα συμπληρώσει δύο μήνες ταξίδι – δεν κοίταζα τότε αξιοθέατα να σας πω την αλήθεια, πιο πολύ μου άρεσε η συνύπαρξη με τον κόσμο.
Μετά στα επόμενα ταξίδια μου άρχισα να κυνηγάω τα μνημεία κτλ. Στην Κεϋλάνη στο λιμάνι, έβλεπα δεκάδες ελληνικά πλοία, οπότε πλησίασα κανά δυο καπετάνιους, κι ένας από αυτούς μου λέει «κοίταξε θα πάρουμε πλήρωμα, σε λίγες μέρες.. αντί να πάρουμε 5 Κεϋλανέζους, θα πάρουμε 4 Κεϋλανέζους κι εσένα, αλλά θέλω ένα χαρτί από το προξενείο για να το δικαιολογήσω στην εταιρεία».
Το πήρα τελικά, το πήγα στον καπετάνιο κι έγινα αμέσως μούτσος…
Άρχισε έτσι η ναυτική μου καριέρα. Τους φαινόμουν κάτι το αξιοπερίεργο, γιατί ήμουν ένας φοιτητής στο τελευταίο έτος Πανεπιστημίου και ένας φοιτητής να δουλεύει μούτσος είχε ενδιαφέρον. Αποκτήσαμε πολύ καλές σχέσεις. Ρωτάγανε εμένα οι ναυτικοί, πώς ήταν τα ταξίδια μου, ενώ συνήθως το αντίστροφο συμβαίνει. Αυτοί όλο κι όλο περιφέρονται γύρω απ’ τα λιμάνια. Οπότε περιμένανε να τους πω εγώ τι συμβαίνει στην ενδοχώρα. Τότε ήμουν 24 χρονών.
Ήρθε η εντολή να σαλπάρουμε. Πάμε πρώτα Μοζαμβίκη, εγώ δεν είχα πατήσει το πόδι μου στην Αφρική ακόμα. Μετά διασχίσαμε διαγώνια όλον τον Ατλαντικό, με μια στάση ανεφοδιασμού στο Κάβο Βέρντε, για να καταλήξουμε στην Αμερική, σε διάφορα λιμάνια να μοιράσουμε το σιδηρομετάλλευμα. Κι έτσι σιγά-σιγά έφτασα Σεπτέμβριο μήνα. Τότε, ο Α’ μηχανικός που ήταν εντελώς συμπτωματικά συμπατριώτης μου από την Άρτα, με πληροφόρησε ότι την επόμενη εβδομάδα, θα άλλαζε όλο το πλήρωμα. Οπότε αποφάσισα να φύγω, πήρα αναχωρητήριο και επέστρεψα στην Ελλάδα αεροπορικώς, με κάποια λεφτά στην τσέπη και μάλιστα είχα πάρει και προαγωγή. Από μούτσος, έγινα ναύτης. Ανέβηκα μια βαθμίδα.
Οπότε αυτό ήταν και το μεγαλύτερο διάστημα που έχετε λείψει σε ταξίδι; Πόσο διήρκεσε;
5,5 μήνες. Υπήρχε τότε μια συνέχεια που δεν μπορούσες να το κόψεις στη μέση. Τους δυο πρώτους μήνες όταν ξεκίνησα, ήμουν τουρίστας με σακίδιο στην πλάτη και τους υπόλοιπους 3,5 μούτσος στο πλοίο. Οπότε αυτό ήταν η μεγαλύτερη απουσία μου απ’ την Ελλάδα σε ταξίδι.
Μπορεί να είσαι και ναυτικός και να λείπεις και 9,5 μήνες για παράδειγμα, απλά εγώ το έβλεπα με τη ματιά του περιηγητή. Και δεν το είχα σχεδιάσει έτσι. Είχα σχεδιάσει να πάω 15 μέρες διακοπές και μετά να γυρίσω πίσω.
Γύρισα στην Ελλάδα, τελείωσε αυτή η εμπειρία. Αυτό το πράγμα λοιπόν, εγώ τότε δεν μπορούσε να υποπτευθώ ποτέ ότι θα αποτελούσε το καλύτερο βιογραφικό για εμένα, για το μέλλον. Διότι, όταν πήρα το πτυχίο της Παντείου και τελείωσα και τον στρατό, ετέθη και το ζήτημα τι δουλειά θα κάνω.
Πήγα λοιπόν στα διάφορα τουριστικά γραφεία και όταν τους έλεγα πού έχω πάει με κοιτούσαν έκπληκτοι. Γιατί κανείς Έλληνας δεν είχε πάει σε τέτοια μέρη, μέχρι τότε ο τουρισμός ήταν πεπατημένα μονοπάτια. Αγγλία, Γαλλία, Ισπανία, άντε μέχρι Κίνα και Αμερική οι πιο πλούσιοι.
Δείτε επίσης: Χριστουγεννιάτικοι προορισμοί στην Ελλάδα για ονειρεμένες γιορτές
Αφού για αρχή μου έδωσαν το ταξίδι Πρέβεζα-Πάργα-Λευκάδα ως συνοδός γκρουπ, στη συνέχεια μου έδωσαν ευρωπαϊκούς προορισμούς και κυρίως ανατολικής Ευρώπης, που τις ήξερα καλά. Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία, Ρουμανία, ήταν πολύ δημοφιλή τα μέρη εκείνα τότε.
Τελείωσε η χρονιά και στο πρώτο μου ταξίδι της επόμενης χρονιάς, -ανέβηκα θεωρητικά βαθμίδα, καθώς είδαν ότι έχω ταξιδιωτική αίσθηση-, οπότε με στείλανε Ιαπωνία. Έτσι, άρχισε η καριέρα μου σε αυτό το κομμάτι.
Μετά από χρόνια, έγινα Διευθυντής Προγραμματισμού. Με αυτό λύθηκαν τα χέρια μου. Σχεδίαζα ό,τι μου άρεσε. Βεβαίως είχαμε τα στάνταρ ταξίδια, αλλά εγώ είχα δημιουργήσει ήδη έναν πυρήνα ταξιδιωτών, που θέλανε άγονη γραμμή. Μιλάμε για πρωτόγνωρα πράγματα για 30 χρόνια πριν. Σήμερα μπορεί να ακούγεται εύκολο.
Τα «νέας γενιάς ταξίδια»
«Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, απελευθερώθηκαν πολλά πλοία ερευνητικά τα οποία δεν είχε καμία διάθεση η νέα πραγματικότητα να συντηρήσει τον παλιό σοβιετικό στόλο. Οπότε συστήθηκε στους ιδιοκτήτες των εταιρειών, να κάνουν ό,τι νομίζουν για να ζήσουν. Οπότε νοίκιασαν τα πλοία σε τουριστικά γραφεία για ταξίδια στην Ανταρκτική, Γη του Πυρός, Βόρειο Πόλο κτλ.
Οπότε άρχισαν νέας γενιάς ταξίδια, τα οποία μέχρι τότε δεν μπορούσαμε να τα διανοηθούμε, κι έτσι άρχισα να ασχολούμαι με αυτού του είδους τα ταξίδια, τα πολικά ταξίδια. Ανεβοκατέβαινα στη Ρωσία γι’ αυτό τον λόγο, και κάποια στιγμή έγραψα και το βιβλίο “Ρωσία: Ταξιδιωτικός Οδηγός”, το οποίο έχει φτάσει στην τρίτη έκδοση, και έδωσα ένα αντίτυπο στη ρωσική γεωγραφική εταιρεία. Με έκαναν μέλος κι έτσι απέκτησα δεσμούς. Μιλάω ρωσικά κι αυτό βοηθούσε πολύ.
Πήγαινα μια φορά τον χρόνο και έδινα διαλέξεις στη Μόσχα. «Μα εγώ ένας Έλληνας, θα μιλάω στους Ρώσους για τη Ρωσία;», αναρωτιόμουν. Είναι ένας ταξιδιωτικός οδηγός στην ουσία, όχι για το πού θα πας και τι θα πιείς, αλλά τι θα δεις. Θα το ονόμαζα παρουσίαση – οδηγός της κάθε περιοχής, αυτό που θέλει στην ουσία κάθε ταξιδιώτης. Τα άλλα αλλάζουν, πχ τα εστιατόρια και τα ξενοδοχεία, ανοίγουν και κλείνουν. Τα αξιοθέατα είναι διαχρονικά.
Πλέον, είχα μπει σε έναν νέο κόσμο που απευθυνόταν σε λίγους ανθρώπους, γιατί μιλάμε για πρωτοποριακά ταξίδια. Έτσι ήταν τα πράγματα μέχρι το 2011, τη φάση κρίσης, όταν πολλά γραφεία έκλεισαν. Αφού την καριέρα μου την είχα κάνει, είπα να ασχοληθώ μόνο με ό,τι μου αρέσει. Από το 2011 – 2021, για δέκα χρόνια δηλαδή, έκανα όλα τα απίθανα ταξίδια της Γης.
Δηλαδή με ξένους πια διοργανωτές, πηγαίνοντας σε μέρη που δεν μπορεί να πάει τίποτε άλλο, παρά μόνο ένα ναυλωμένο επί τούτου σκάφος. Παράταγα τα πάντα και πήγαινα.
Δεν περίμενα του χρόνου ή ίσως. Ή τώρα ή ποτέ. Οπότε με αυτόν τον τρόπο, πήγα σε όλα τα μέρη που μπορεί να έχει ο χάρτης που δεν απαγορεύεται να πας. Διότι υπάρχουν μέρη που απαγορεύεται να πας, όπως είναι το Μίντγουεϊ στη μέση του Ειρηνικού. Παλιά ανήκε στο αμερικανικό ναυτικό, τώρα έχει γίνει εθνικό πάρκο και δεν το έχουν ανοίξει ακόμα στο κοινό.
Ένα άλλο είναι το νησί Γουέικ στον Ειρηνικό. Είναι βάση που κάνουν tracking τους βαλλιστικούς πυραύλους. Σε αυτά δεν μπορώ να πάω γιατί δεν υπάρχει μέσο. Όλα τα υπόλοιπα, τα πήγα. Αν βρεθεί μέσο, ξέρω πού θέλω να πάω, στο νησί Χερντ, που είναι αυστραλιανό νησί, ανοιχτά της Ανταρκτικής. Είναι πολύ μακριά, έντεκα μέρες με πλοίο από την Αυστραλία».
«Κατόπιν αυτού, ξεκίνησα έναν κύκλο ταξιδιών, δεύτερης και τρίτης φοράς, με έμφαση στο ανθρώπινο στοιχείο, δηλαδή φυλές αρχέγονες, γιατί αυτές είναι που θα αλλοιωθούν και θα χαθούν πρώτες. Θα υπάρξει αυτή η συνεχής εξομοίωση όλων. Τους τελευταίους σαράντα μήνες, κάνω ακριβώς αυτό.
Περού, Σουδάν, Βενεζουέλα, Αρκτική Σιβηρία κοκ. Αυτό γίνεται και τώρα. Αυτή τη στιγμή βέβαια δεν πάω για φυλές στο επόμενο ταξίδι μου, πηγαίνω πιο πολύ για να δω περιοχές της Σιβηρίας που δεν μπορούσα να πάω μόνος μου γιατί δεν υπάρχει δημόσιο μέσο μεταφοράς.
Έχω κανονίσει να μετακινηθώ με τζιπ και να κοιμηθώ σε σκηνή. Θα περάσουμε πέντε μέρες στη Στέπα για να δούμε έναν αρχαιολογικό χώρο, στο οποίο έχει πάει μόνο ο Πούτιν και ο Αλβέρτος του Μονακό. Αυτοί με ελικόπτερο βέβαια.
Είναι δύσκολη η πρόσβαση, 40 χλμ εκτός δρόμου. Στη συνέχεια ετοιμάζω ένα ταξίδι στο Καμερούν για τον Φεβρουάριο, μετά να δω τους Ντολγκάνους, στην Αρκτική Σιβηρία στο μέσο στο καταχείμωνο για να τους δούμε την ώρα που μετακινούνται τα κοπάδια των ταράνδων. Και από τη Ρωσία φεύγω κατευθείαν για Περού μετά».
Πόσες χώρες έχετε επισκεφθεί μέχρι σήμερα;
Οι χώρες είναι στον ΟΗΕ, 193. Αυτές χρησιμοποιούμε σαν βάση αναφοράς. Οι πιο διαβασμένοι γεωγραφικά, ξέρουν ότι υπάρχουν και δυο χώρες ακόμα, η μία είναι η Ταϊβάν, που ήταν στον ΟΗΕ και την εκπαραθυρώσανε γιατί πήρε τη θέση της η Κίνα κατά απαίτηση της Κίνας, και υπάρχει και το Βατικανό, το οποίο σκοπίμως και για λόγους ουδετερότητας, παραμένει παρατηρητής. Οπότε ας τις κάνουμε 195.
Δείτε επίσης: Η καθηγήτρια Ελίζα Κονοφάγου θεραπεύει με υπερήχους καρκίνο και νόσο Πάρκινσον
Τώρα υπάρχουν κομμάτια, επάνω στον πλανήτη Γη, τα οποία είναι de facto ανεξάρτητα, και τα οποία όμως, δεν είναι αναγνωρισμένα από τον ΟΗΕ. Εγώ έχω πάει και στις 216 αυτές χώρες. Σε όλες. Εκεί που δεν έχω πάει, είναι στα νησιά Μιντγουέι, Χερτ και Γουέιτ, που σας είπα προηγουμένως.
Αγαπημένος σας προορισμός, ποιος είναι;
Με συναρπάζουν, δύο πράγματα. Οι πολικές περιοχές, κυρίως της Αρκτικής Ρωσίας και οι περιοχές του κόσμου που ακόμα διατηρούνται αρχέγονοι πολιτισμοί -κυρίως στην Αφρική συμβαίνει αυτό -από αυτούς που δεν έχουν υποστεί επίδραση ή έστω μεγάλη επίδραση από την επέλαση του δυτικότροπου πολιτισμού.
Οπότε η Αφρική θα έλεγα γενικά, για να μην περιοριστώ σε χώρα. Μια από τις πιο θεαματικές χώρες αν θέλετε να το συγκεκριμενοποιήσουμε, είναι το Τσαντ.
Έχει απίστευτα τοπία… Μάλιστα όταν πήγα, δεν το περίμενα, πήγα με βαριά καρδιά και πας και λες «ουάου, δεν το περίμενα».
Μετά πήγα στη Νότια Ανγκόλα, εκεί πήγα για φυλές. Νόμιζα ότι τα είχα δει όλα. Τελικά δεν τα είχα δει όλα. Το ίδιο και στη Νιγηρία. Άρα όσο ταξιδεύεις, ανακαλύπτεις. Από πλευράς φυσικής εντύπωσης, είναι το Τσαντ, η Βενεζουέλα με τα τρομερά τοπία, ακόμη και οι ΗΠΑ, που είναι μια από τις πιο εντυπωσιακές χώρες από πλευράς μορφολογίας τους εδάφους, πράγμα που δεν το έχει η Ρωσία, η οποία είναι σχετικά μια επίπεδη χώρα.
Σας ρωτάνε από πού είστε;
Βεβαίως. Αρκετοί δεν ξέρουν την Ελλάδα, όπως οι φυλές για παράδειγμα. Άλλα άνθρωποι που έχουν πάει στο σχολείο, έστω κι όχι όλες τις τάξεις, ξέρουν μια χαρά.
Ξέρουν τον Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα, τον Σωκράτη. Ένα μεγάλο μέρος της γνώσης γύρω από την Ελλάδα, το χρωστάμε στους Καθολικούς Ιεραπόστολους. Διότι μέσα στη διαδικασία της Βίβλου, αναφέρουν την πορεία του Αποστόλου Παύλου.
Έτσι, οι λαοί που έχουν χριστιανισμό και πηγαίνουν εκκλησία, είναι εξοικειωμένοι με την ύπαρξη της Ελλάδας, αν δεν την έχουν μάθει στο σχολείο. Αυτο το αναφέρω για χώρες που δεν περιμένεις να ξέρουν, κι όμως ξέρανε. Άλλοι δεν έχουν ιδέα. Και δε λέω μόνο για την Ελλάδα, αλλά γενικά το πού πέφτει τι.
Πώς σας υποδέχονται όταν σας βλέπουν;
Χώρα με χώρα παίζει ρόλο. Δηλαδή οι χώρες που έχουν μπει στην τουριστική βιομηχανία, κοιτάζουν και λίγο τι θα βγάλουν από εσένα, πριν αρχίσουν τις γαλαντομίες και τις διαχύσεις.
Αλλού όμως δεν είναι έτσι. Πχ στη Νιγηρία δεν προσδοκούν τίποτα από εμένα, γιατί πουλάνε ψάρια και δεν πιστεύουν ότι ένας ξένος θα πάει να πάρει πχ ψάρια ή καλάθια για να βάζει μέσα τα φρούτα του. Οπότε αυτοί ήταν πιο ανοιχτοί, πιο αλέγροι, πιο εύθυμοι, μου έκαναν αστεία, γελούσαμε, φωτογραφιζόμασταν…
Υπάρχει ένας λαός που να σας έχει αγγίξει, που να έχετε ταυτιστεί μαζί του;
Προσωπικά βιώματα έχω πολλά. Θυμάμαι η πιο συγκινητική προσέγγιση ήταν στη Γεωργία, στα βουνά της χώρας στον Καύκασο, που με μάζεψε ένα ζευγάρι στον δρόμο όταν νύχτωνε και έκανα ωτοστόπ. Με μάζεψαν οι άνθρωποι, και με έβαλαν στο κρεβάτι τους. Μόλις είχαν παντρευτεί και με έβαλαν στο δικό τους κρεβάτι να κοιμηθώ στο σπίτι τους…
Πρώτη φορά με βλέπανε κι αυτοί πήγαν και κοιμήθηκαν σε έναν ξάδερφο τους. Θεωρείται τόσο ιερό να φιλοξενήσεις έναν ξένο, που δεν μπορούσαν να σκεφτούν κάτι άλλο. Θα μπορούσαν βέβαια να μου δώσουν μια αποθήκη, εγώ ευχαριστημένος θα ήμουν. Αλλά παρ’ όλα αυτά, αυτό με συγκίνησε, έβαλα σχεδόν τα κλάματα. Δηλαδή δεν περίμενα ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που το κάνουν αυτό.
Επίσης, συγκινήθηκα με κάτι που έγινε στο νησί Νιουαφόου το οποίο είναι στα νησιά Τόγκα στον Ειρηνικό.
Εκεί λοιπόν εγώ ξέμεινα κανά δυο βδομάδες γιατί δεν ερχόταν το αεροπλάνο λόγω κακοκαιρίας και αυτό ήταν μια φορά την εβδομάδα, οπότε λοιπόν ενσωματώθηκα στην κοινότητα.
Πήγαινα στην εκκλησία, σκούπιζα, πήγαινα στον όρθρο, μου παραχωρήσανε ένα δωμάτιο εκεί όπου έμενε ο καθολικός ιερέας, γενικά είχα ενταχθεί στην κοινότητα.
Οι άνθρωποι με αντιμετώπιζαν σαν δικό τους. Μέχρι φαγητό μου έφερναν να φάω. Εγώ ντρεπόμουν καμιά φορά, αλλά γι’ αυτούς ήταν κάτι καθημερινό. Αυτά είναι τα ουσιώδη πράγματα… ούτε μουσεία θες να δεις, ούτε μνημεία.
Όταν δεν έχεις τέτοιους είδους εμπειρίες και επαφές, όλα τα άλλα χάνουν την αξία τους. Αυτό μετράει πιο πολύ απ’ όλα, η ανθρώπινη επικοινωνία και η ανθρώπινη επαφή. Εμπειρίες που σου αγγίζουν την ψυχή….
Δείτε επίσης: Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πόσο σου χρειάζονται τα ταξίδια? Εκτός από αναμνήσεις…
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook , έλα στην ομάδα μας Woman_m και ακολούθησε μας στο Instagram γιατί το megeia σε πάει παντού!
